Ks. Władysław Bukowiński - polski ksiądz katolicki, Apostoł Kazachstanu, Więzień sowieckich łagrów, ofiara Gułagu, długoletni misyjny duszpasterz w Kazachstanie.

Syn Cypriana Józefa Bukowińskiego, pochodził z rodziny ziemiańskiej spod Sandomierza, agronoma, dyrektora cukrowni i Jadwigi z domu Scipio del Campo, pochodzącej ze spolszczonej rodziny włoskiej.
Dzieciństwo spędził we wsi Hrybienikówka na Ukrainie, następnie w 1912 i 1913 mieszkał w Opatowie w okolicach Sandomierza, a do 1920 r. w powiatach latyczowskim i płoskirowskim. Do szkoły średniej uczęszczał w Kijowie, a następnie Płoskirowie na Podolu (obecnie Chmielnicki). W 1920 r. rodzina przeniosła się do Krakowa, uciekając z Ukrainy przed sowietami. Po maturze studiował prawo oraz nauki polityczne na Uniwersytecie Jagiellońskim (UJ), po uzyskaniu tytułu magistra praw rozpoczął studia na Wydziale Teologicznym UJ. Podczas pobytu w seminarium przeszedł ciężką i długą chorobę płuc. 28.06.1931 r. w Katedrze Wawelskiej z rąk ks. arcybiskupa Adama Stefana Sapiehy przyjął święcenia kapłańskie, zgodnie z wolą metropolity podjął pracę duszpasterską w Archidiecezji Krakowskiej. W latach 1931-1936 pracował w gimnazjum św. Teresy w Rabce, gdzie był katechetą i nauczycielem historii, a następnie w Suchej Beskidzkiej jako wikariusz parafii i katecheta w szkole powszechnej. W 1936 r., po otrzymaniu zgodę od ordynariusza krakowskiego, wyjeżdża na Kresy Wschodnie, na Wołyń.
Po wybuchu II wojny światowej 17.09.1939 r. został proboszczem katedry Apostołów Piotra i Pawła w Łucku. W tym trudnym czasie podtrzymywał na duchu parafian, pomagał uciekinierom i żołnierzom oraz ludziom biednym, ofiarowując im pomoc materialną. Był wybitnym kaznodzieją, okazana ludziom dobroć i miłosierdzie były przyczyną jego aresztowania 22.08.1940 r. przez NKWD. Po aresztowaniu przebywał w łuckim więzieniu. Po wybuchu w czerwcu 1941 r. wojny sowiecko-niemieckiej, Rosjanie wymordowali część więźniów, przeżył masakrę, został tylko ranny i nieprzytomny leżał przez pewien czas pod zwłokami, a gdy odzyskał przytomność, wydostał się, ratując się ucieczką. Pomimo tego zaczął dalej pełnić posługę proboszcza w łuckiej katedrze. Pomagał jeńcom, ratował żydowskie dzieci, organizował pomoc materialną. W nocy z 3/4.01.1945 r. został ponownie aresztowany i uwięziony w Budynku Bezpieczeństwa Publicznego w Łucku, po długotrwałym śledztwie wywieziono Go do Kowla, a następnie do Kijowa i osadzono w więzieniu Ministerstwa Bezpieczeństwa Państwowego, następnie wszyscy księża zostali oskarżeni o zdradę władzy radzieckiej na rzecz Watykanu, otrzymując zaocznie wydany wyrok skazujący ich na 10 lat karnych obozów pracy. Od lipca 1946 r. przebywał ponad rok w czelabińskim obozie, pracując przy wyrębie lasów. W listopadzie 1947 r. został przeniesiony do obozu Bakał na Uralu. Skrajnie wyczerpany, z ciężkim zapaleniem płuc trafił następnie do szpitala w Czelabińsku. Po jego opuszczeniu przebywał w obozie w Dżezkazganie, gdzie pracował pod ziemią w kopalni miedzi. 10.08.1954 r. został zwolniony z obozu i zesłany do Karagandy, gdzie pracował jako stróż na budowie, jednocześnie podjął tajne duszpasterstwo. Był pierwszym księdzem katolickim, który przybył do sowieckiej Karagandy, w głębokiej tajemnicy odprawiał msze święte w prywatnych mieszkaniach.
W czerwcu 1955 r. odrzucił propozycję powrotu do Polski i zdecydował się przyjąć obywatelstwo Związku Radzieckiego, by pozostać na stałe w Kazachstanie. W maju 1956 r. otrzymał paszport i mógł poruszać się po całym terytorium Związku Radzieckiego. Zrezygnował z pracy stróża i odtąd zajął się wyłącznie duszpasterstwem. W 1959 r. został oskarżony o nielegalne utworzenie kościoła, agitację dzieci i młodzieży oraz posiadanie literatury antyradzieckiej, sam wygłosił mowę obrończą, otrzymując najniższy wymiar kary: trzy lata obozu pracy. W latach 1959-1961 przebywał w obozie pracy w Czumie k/Irkucka, gdzie pracował przy wyrębie lasów, potem w obozie pracy w Sosnówce. W sumie spędził w sowieckich więzieniach i obozach pracy prawie 14 lat swego życia. W 1965 r. otrzymał pozwolenie na pierwszy wyjazd do Polski w odwiedziny do krewnych, powrócił do Karagandy. Spotykał się często z ks. kard. Karolem Wojtyłą, który żywo interesował się jego pracą duszpasterską.
25.11.1974 r. odprawił swoją ostatnią mszę świętą, ze względu na bardzo zły stan zdrowia został odwieziony do szpitala w Karagandzie, gdzie zmarł, został pochowany na nowym cmentarzu poza Karagandą, gdzie później postawiono marmurowy pomnik, z jego fotografią i napisem w języku polskim i niemieckim. W latach 90 XX w. doczesne jego szczątki uroczyście przeniesiono wraz z pomnikiem i złożono przy katedrze w Karagandzie. Jego grób znajduje się w kościele pw. św. Józefa w Karagandzie.

Papież Franciszek beatyfikował polskiego księdza Władysława Bukowińskiego. Legat papieski kardynał Angelo Amato w katedrze katolickiej w Karagandzie odczytał odpowiedni dekret.

Źródło: wikipedia