MINISTRANT - „Ministrare” z łaciny oznacza „służyć”. Ministrant jest więc osobą, która ma służyć (pomagać) kapłanowi podczas Eucharystii czy też nabożeństw. Przez swoją posługę tak blisko ołtarza służy nie tylko kapłanowi, ale samemu Jezusowi, który przychodzi do nas podczas każdej Ofiary, jaką jest Msza Święta.

Historia ministrantów

Od kiedy istnieją ministranci? Odpowiedź na to pytanie jest właściwie bardzo prosta: od kiedy w ogóle istnieje nabożeństwo.
Początków ministrantury możemy się dopatrywać już za czasów Jezusa Chrystusa. W Ewangelii św. Jana czytamy: "Andrzej, brat Szymona Piotra, rzekł do Jezusa: Jest tu jeden chłopiec, który ma pięć chlebów jęczmiennych i dwie ryby (...) Jezus wziął chleby i odmówiwszy dziękczynienie, rozdał siedzącym" (J 6, 8-9, 11) Tak, więc ów "praministrant" usłużył samemu Zbawicielowi i w ten sposób uczestniczył w cudzie rozmnożenia chleba i ryb, który możemy uważać za zapowiedź Eucharystii. Faktem jest, że od początku chrześcijaństwa Biskup sprawował Najświętszą Ofiarę wraz z asystą liturgiczną. Na początku byli to diakoni. Już w pierwszych wiekach chrześcijaństwa ukształtował się osobny urząd lektora. Był on sprawowany przez chłopców, którym stawiano wysokie wymagania moralne.
W średniowieczu do Mszy św. usługują klerycy, a od Soboru Trydenckiego (1545r.) ministranci.
Zapewne starsi pamiętają jeszcze Msze św. odprawiane w języku łacińskim, gdzie ksiądz był odwrócony tyłem do ludzi. Wówczas służyło tylko dwóch ministrantów, zaś prezbiterium było oddzielone od reszty świątyni. Dopiero Sobór Watykański II (1962-1965) zajął się reformą liturgii i powrócił do starej tradycji Kościoła. Podkreślił rolę ludzi świeckich w sprawowaniu kultu Bożego i powierza na nowo funkcję lektora także osobom świeckim nie posiadających święceń.

Liczny udział ministrantów i lektorów w liturgii wymaga jednak odpowiedniej troski o należyte przygotowanie ich do wykonywanych funkcji. W soborowej Konstytucji o Liturgii możemy przeczytać: "Duszpasterze niech zabiegają gorliwie i cierpliwie o liturgiczne wychowanie oraz czynny udział wiernych, tak wewnętrzny jak i zewnętrzny stosownie do ich wieku, stanu i rozwoju życia i stopnia kultury religijnej, spełniając w ten sposób jeden z głównych obowiązków wiernego szafarza Bożych tajemnic" (KL 19). W Polsce Konferencja Episkopatu powołała do istnienia Krajowe Duszpasterstwo Ministrantów (1964 r.). Stało się to po ogłoszeniu Konstytucji o Liturgii (3.XII.1963). Biskupi chcieli, aby postanowienia KL były od razu wprowadzane w życie także na odcinku formacji służby liturgicznej. Otwierały się szerokie możliwości zaangażowania świeckich: "W odprawianiu liturgii każdy spełniający swą funkcję, czy to duchowny czy świecki, powinien czynić tylko to i wszystko to, co należy do niego z natury rzeczy i na mocy przepisów liturgicznych. Ministranci, lektorzy, komentatorzy i członkowie chóru również spełniają prawdziwą funkcję liturgiczną. Niech więc wykonują swój urząd z tak szczerą pobożnością i dokładnością, jak to przystoi wzniosłej posłudze i odpowiada słusznym wymaganiom Ludu Bożego. Należy więc staranie wychować te osoby w duchu liturgii oraz przygotować do odpowiedniego i zgodnego z przepisami wykonywania przypadających każdemu czynności" (KL 28-29). Pierwszym Krajowym Duszpasterzem Ministrantów był ks. Jan Wurcel, salezjanin z Wrocławia. Następnie w 1967 roku posługę taką podjął Sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki - jeden z prekursorów odnowy liturgii w Polsce. Odegrał on szczególną rolę w dziele formacji służby liturgicznej.

LEKTOR

"Bóg naszych przodków już dawno cię wybrał, abyś poznał Jego wolę, abyś zobaczył Sprawiedliwego i usłyszał Jego głos. Odtąd będziesz Jego świadkiem wobec wszystkich ludzi, mówiąc o tym, co zobaczyłeś i usłyszałeś" (Dz 22,14-15)

Bycie lektorem to powołanie takie samo jak opisane wyżej powołanie św. Pawła... Lektor ? to osoba odczytująca Słowo Boże podczas Mszy św. i innych nabożeństw. Ma On specjalne zadanie do wykonania, dlatego musi być dobrze przygotowany do pełnienia tej funkcji. Od lektora wymaga się właśnie dużej pracy nad sobą poprzez m.in. czytanie Pisma św. Pismo św. w życiu każdego lektora powinno zajmować centralne miejsce. By dobrze odczytywać Słowo Boże nie wystarczą talenty oratorskie. By Słowo przekazać, trzeba je najpierw samemu przyjąć i zrozumieć.

MINISTRANT SŁOWA BOŻEGO - LEKTOR

1. Lektor rozbudza w sobie umiłowanie Pisma Świętego poprzez częste jego czytanie i rozważanie.
2. Lektor z godnością, radością i zaangażowaniem czyta Słowo Boże podczas Eucharystii i innych nabożeństw.
3. Lektor starannie przygotowuje się do każdorazowego publicznego czytania Słowa Bożego.
4. Lektor z szacunkiem troszczy się o księgi zawierające teksty Pisma Świętego.
5. Lektor dba o czystość swojego słownictwa, nie kłamie, nie przeklina, nie obraża innych ? bo jego usta głoszą Słowo Boże.
6. Lektor coraz bardziej zgłębia liturgię i żyje nią...
7. Lektor jest gorliwym apostołem i świadkiem wiary w rodzinie, szkole, pracy...
8. Lektor nigdy nie powinien traktować z pogardą młodszych kolegów z LSO.
9. Lektor zawsze jest gotowy podjąć funkcje stopnia niższego, jeśli zajdzie taka potrzeba.
10. Lektor coraz bardziej stara się służyć wspólnocie parafialnej jak i Kościołowi Powszechnemu przez coraz głębszą współpracę z duszpasterstwem